Czy lekkie pióro naprawdę istnieje?

Czym jest lekkie pióro?

Ten termin nie posiada arbitralnej definicji, choć jest bardzo intuicyjny. Pióro, rozumiane jako narzędzie do pisania, w połączeniu z lekkością pozwala nam wyjaśnić to wyrażenie w poniższy sposób:

Ta zdolność pozwala łatwo i sprawnie tworzyć treści, które są przyjemne w odbiorze i potrafią zaciekawić czytelników.

Zagadnienie, czy lekkie pióro jest cechą wrodzoną, czy można się jej wyuczyć, wciąż pozostaje w sferze rozważań. Niektórzy postulują nawet, że takie zjawisko w ogóle nie istnieje.

Dziś podejmiemy bardziej palącą dyskusję, która wychodzi od pytania: czy lekkie pióro jest faktycznym atrybutem zdolnych pisarzy, który odpowiada za wysoką jakość tekstów? Czy brak tej cechy przekreśla szansę na pracę w tym zawodzie? Poniżej rozwiejemy te wątpliwości.

Czy lekkie pióro istnieje?

Jedno z lingwistycznych zasad głosi, że słowotwórstwo kieruje się użytecznością. Jeśli powstało określenie lekkiego pióra, to oznacza, że faktycznie niektóre teksty są bardziej poczytne od innych. Jedni copywriterzy piszą ciekawiej od drugich, a czytanie treści może być balsamem dla duszy lub przejażdżką po dziurawej drodze.

Ta prosta obserwacja doczekała się swojej własnej nazwy, która notabene dobrze spełnia cel komunikacyjny – wszak możemy powiedzieć wprost, że ten pisarz ma lekkie pióro, a tamten jest go pozbawiony.

Sęk w tym, że leksykalne uogólnienie pomija złożoność całego zagadnienia. Lekkie pióro nie jest zero-jedynkową plakietką, którą nabywa się w matczynym łonie lub kończąc drogi kurs szkoleniowy. Raczej stanowi gradient mieszczący szereg pozycji pomiędzy 0 a 1. Innymi słowy, pisarz może w większym lub mniejszym stopniu spełniać warunki, które określamy powszechnie mianem lekkiego pióra.

Od czego zależy lekkie pióro?

Wiemy już, że rzeczywistość nie jest czarno-biała. Lekkiego pióra nie można nabyć lub stracić. Co więc sprawia, że niektórzy piszą „lekko”, a innym sprawia to kłopot? Odpowiadają za to dwa czynniki. Jeden z nich siedzi w naszej głowie, a drugi jest schowany w tym, o czym się pisze.

Struktura neuronalna

Każdy człowiek poznaje i przeżywa świat na swój sposób. Unikalny zestaw genów oraz indywidualne doświadczenia życiowe kształtują osobowość, w tym także myślenie. Jeśli na zachowanie znacząco wpływa chociażby poziom testosteronu we krwi, liczony u mężczyzn w jednostkach ok. 20-30 nmol/l, to co mamy powiedzieć o komórkach nerwowych w mózgu, których liczbę szacuje się na 150 000 000 000, gdzie dodatkowo każda z nich tworzy połączenia (synapsy) z 10 000 innymi?

Tak złożona sieć neuronów wpływa na unikalny tok rozumowania u każdego człowieka. Z racji tego, że pismo jest niczym innym jak odwzorowaniem myśli za pomocą skodyfikowanych znaków, każdy z nas tworzy zdania w inny sposób. To między innymi właśnie z tego powodu nie ma dwóch jednakowych stylów pisania, a roboty nie potrafią tworzyć treści w taki sposób, w jaki robią to ludzie.

Różnorodne kompetencje pisarskie mają odzwierciedlenie w niepowtarzalnej architekturze myślowej każdego z nas. Zaznaczmy, że nie wynika z tego istnienie dedykowanego obszaru mózgu lub specjalnej konfiguracji neuronów, z których wyłaniałoby się posiadanie lekkiego pióra. Mówimy o cesze stopniowalnej, a nie zero-jedynkowej, więc możemy jedynie stwierdzić, że niektórzy są po prostu bardziej predysponowani do przelewania swoich myśli na pismo.

Specyfika zleceń

Wewnętrzne właściwości każdego człowieka odpowiadają za jego kompetencje językowe, w tym za zdolności pisarskie. Okazuje się jednak, że tempo, lekkość i swoboda pisania zależą w głównej mierze od wytycznych zadania, czyli od tego, jakie informacje musimy przekazać.

Jeśli zlecenie nie będzie wymagać za wiele refleksji, znacznie łatwiej zachować lekkie pióro. Można niemal „produkować” zdania, pisząc bardzo efektywnie. Natomiast gdy pojawi się skomplikowane zadanie, które wymaga zachowania dużej wartości merytorycznej, natychmiast lekkie pióro zanika. Czy jest to nagła redukcja zdolności pisarskich? Nie, po prostu temat wymaga znacznie więcej ostrożności i namysłu, a to całkowicie gasi swobodę pisania.

Jeśli zlecenie opiera się na głębszych rozważaniach, trudniej będzie formułować poprawne zdania. Jest to naturalna właściwość pisma, bowiem ono tylko pośredniczy między kartką a myślami. Im więcej złożonych i trudnych zagadnień, tym wolniej będzie przebiegać pisanie tekstu – w takiej sytuacji cechy określane lekkim piórem będą znacząco ograniczone.