Symbole walut – ogólne zasady pisowni

Symbole walut – najważniejsze informacje

Symbolami walut zazwyczaj nazywamy graficzną reprezentację danej jednostki monetarnej, która stanowi poręczny skrót dla jej oficjalnej nazwy, np.:

• złoty – zł;
• dolar – $;
• euro – €;
• funt szterling – £.

Symbole walut z reguły znajdują zastosowanie w nieoficjalnych treściach, a także w tekstach niespecjalistycznych i materiałach reklamowych. Zazwyczaj umieszcza się je też na metkach sklepowych. Symbole walut często można także spotkać na graficznych przedstawieniach danego problemu (czyli na wykresach).

Symbole mało popularnych na świecie walut, np. tureckiej liry (₺), izraelskiego szekla – (₪) albo jena japońskiego (¥), zazwyczaj używane są wewnętrznie na terenie danego państwa. Dla przeciętnego mieszkańca innego kraju lub regionu świata (w tym także Polaka) z reguły pozostają one bowiem niezrozumiałe. Tak samo jest zresztą z symbolem polskiej złotówki (zł), który jest nieznany dla osób niezwiązanych w żaden sposób z Polską. Tylko w przypadku najbardziej rozpowszechnionych na świecie, często używanych w transakcjach zagranicznych walut (np. euro, dolara amerykańskiego czy funta szterlinga) uprawnione jest korzystanie z symboli tych jednostek monetarnych w tekstach pisemnych tworzonych w języku polskim.

Czym są kody walut?

Symbole walut niekiedy są niesłusznie mylone z kodami walut. Musisz wiedzieć, że oba pojęcia wbrew pozorom nie są tożsame ze sobą. Mianem kodu waluty na ogół określamy bowiem trzyliterową reprezentację skrótu nazwy danej jednostki monetarnej, normalizowaną według standardu ISO 4217, np.:

• złoty – PLN;
• dolar amerykański – USD;
• euro – EUR;
• funt szterling – GBP.

Kody walut stosowane są powszechnie w tekstach specjalistycznych, zwłaszcza w dokumentach urzędowych oraz aktach prawnych. Posługują się nimi również kantory wymiany walut, a także posiadacze kont wielowalutowych i portfeli elektronicznych. Używanie kodu ISO 4217 przy oficjalnych transakcjach bankowych pozwala uniknąć nieporozumień z wykorzystywaniem takich samych nazw walut w różnych krajach (np. wyróżniamy dolary amerykańskie, australijskie, singapurskie, nowozelandzkie, hongkońskie; do każdej z tych walut stosuje się ten sam symbol – $).

Poprawny zapis symboli walut – jak to wygląda w praktyce?

Autorzy różnego rodzaju tekstów we wspomnianym aspekcie powinni jednak odwoływać się do ogólnie przyjętej praktyki edytorskiej. Zgodnie z nią dany symbol waluty zawsze powinien znajdować się po liczbie wskazującej na wysokość danej kwoty pieniężnej. Pomiędzy symbolem konkretnej jednostki monetarnej a daną sumą pieniędzy musi obowiązkowo znaleźć się odstęp. W świetle powyższego poprawne są zatem następujące zapisy:

• 250 zł;
• 870 €;
• 300 000 $.

Dopuszczalne jest też umieszczanie symboli walut po zapisach cyfrowych ze skrótem (np. 500 mln $, 14 tys. €).

Za nieprawidłowe uznaje się natomiast zapisywanie symboli walut przed wymienioną kwotą (np. $120, €400) albo po podanej sumie pieniędzy bez odstępu (np. 13zł, 41$). Zaleca się także unikanie stosowania symboli jednostek monetarnych po zapisach słownych. Niepoprawne są zatem następujące formy: 3 miliony €, czterysta $.

Jak poprawnie zapisać kody walut?

Kody walut należy pisać wielkimi literami (np. PLN, CHF, EUR). Zawsze zapisujemy je po wymienionej kwocie, zachowując przy tym obowiązkowy odstęp, np. 100 PLN, 400 000 USD. W praktyce należy natomiast unikać umieszczania kodów walut zarówno po zapisach cyfrowych ze skrótem (np. 4,5 tys. PLN), jak i po zapisach słownych (np. 3 miliardy EUR).

Zapis słowny i skrócony waluty

W niektórych tekstach uzasadnione jest stosowanie pełnych nazw walut lub ich skróconych form. Z tą pierwszą sytuacją mamy do czynienia głównie w przypadku publikacji beletrystycznych. W tego typu tekstach często spotyka się zatem zdania typu: Bank udzielił mi kredytu we frankach szwajcarskich; Kupiłam sukienkę za 100 dolarów. Także w tekstach publicystycznych, w których występują jednostki monetarne w znaczeniu ogólnym (bez podawania konkretnej kwoty) należy stosować pełną nazwę waluty, np. W Polsce powoli przygotowujemy się do przyjęcia euro.

Nazwy walut są rzeczownikami pospolitymi. Dlatego należy zapisywać je małymi literami (np. dolar, funt, euro, złoty). Nazwy własne występujące w nazwach jednostek monetarnych niektórych państw należy zapisywać wielką literą (np. funt Świętej Heleny). Jeśli ta sama nazwa waluty występuje w kilku państwach wówczas należy dodać do niej przymiotnik wskazujący, o jaką jednostkę monetarną chodzi w danym przypadku (np. dolar amerykański, dolar australijski, korona czeska, korona szwedzka).

Nazwy walut na ogół podlegają deklinacji (mówimy np. 400 funtów zamiast 400 funt). Jedynym wyjątkiem jest słowo euro, które w języku polskim jest nieodmienne.

Skrócone formy nazw walut (np. dolar – dol.; rubel – rub.; korona – kor.) stosowane są zazwyczaj w publikacjach niebeletrystycznych o charakterze ogólnym. Zawsze umieszcza się je po podanej kwocie, zachowując odstęp (np. 40 dol.; 700 zł; 500 rub.). Skróty walut obcych z reguły zakończone są kropką. Tylko w przypadku polskiej obowiązuje zapis skrótu zł bez kropki na końcu.